Crash capacitor

Autonoom rijdende auto’s. Eerlijk gezegd had ik niet verwacht dat ik dat zelf zou meemaken voor mijn pensioengerechtigde leeftijd. Zeker niet nu ze die grens optrekken naar de vervaldatum van mijn eerste kunstheup. Auto’s die niet kunnen crashen. Neen, ook dat had ik later ingeschat.
Net vandaag zou Marty terugkomen uit de toekomst. Met een goedwerkende flux capacitor staat onze jeugdheld terug met beide voeten op de grond. Net op tijd om te zien hoe Tesla een opgeblazen replica voorstelt van de legendarische DeLorean.

Zowat alle toonaangevende autobouwers zetten de strijd in om met technologische hoogstandjes ons verkeer veiliger te laten verlopen. Dat er sommigen tegen de halogeenlamp lopen door het gebruik van sjoemelsoftware is een faît divers waar we ons binnen enkele maanden niets meer van zullen herinneren. Enkel op het moment dat we ‘sjoemelsoftware’ zullen uitroepen tot het woord van het jaar zullen we nog eens grijnzen.

De kunst van het crashen

Tesla en Daimler geraken stilaan op kruiskoers in de race naar autonoom rijden. De update 7.0 van de software van de Tesla Model S houdt een functie in voor semiautomatisch rijden. Dankzij de automatische besturing kan het stuur op de autosnelweg losgelaten worden. De mentale switch die we zelf moeten maken om ons lot in de handen van software te leggen is de grootste drempel voor innovatie. Maar ook Daimler testte begin oktober nog een Actros die zich zelfstandig op de ‘Autobahn’ manoeuvreerde. Zijn we dan op weg naar een crashvrije toekomst? Welke repercussies gaat dat met zich meebrengen?

Ik weet niet of de verzekeringssector er al van wakker ligt, maar hoe gaan zij reageren als blijkt dat we niet meer met elkaar kunnen botsen? Dan sta je daar met je aanbod aan full omnium verzekeringen die je enkel nog kan linken aan stormschade en/of diefstal. Misschien wat extreem, maar dat dacht ik vijf jaar geleden ook over autonoom rijdende voertuigen.

Het spotje van Mercedes-Benz deed mij nog dieper denken. In ‘The Uncrashable Toy Cars’ krijgen kindjes miniatuurmodellen cadeau die niet kùnnen crashen. Hilarisch om te zien hoe kinderen reageren als blijkt dat ze hun speelgoed niet tegen elkaar kunnen laten botsen. Maar anderzijds ook een teken voor de toekomst: we ontmoeten een generatie die niet meer zal weten hoe het is om te ‘crashen’. Een generatie die mobiliteit helemaal anders zal ervaren. Een futuristisch denkbeeld om bij stil te staan. In een file? Wie weet…

Ik stel me een wereld voor waar kinderen niet meer kunnen vallen. Wearables die verhinderen dat we met ons gezicht plat op de grond gaan. Of een ondergrond die ervoor zorgt dat er middels een magnetisch veld niemand meer opzettelijk van een gebouw springt zonder 20 cm. van de grond een zachte buiklanding te maken. Stel je maar eens voor dat je geen porselein meer kan laten vallen zonder dat het vlak voor de tegels rustig in zweefstand blijft hangen. Ondenkbaar? Ik denk het niet.

Het idee dat we gaan leven in een wereld waar het haast onmogelijk is om te crashen is begonnen. Enkel een nieuwe wereldoorlog kan nog roet in het eten gooien. Of enkel de evolutie vertragen. De technologische toekomst draait rond het minimaliseren van risico’s. Het uitschakelen van toevalsfactoren. Een boeiende economie waar ik alvast risicoloos geld op zou willen inzetten.